در غروب پاییز دلم

تکیه بر بام بلند آسمان

چوب می زد چشم هایی

تک درخت شوقم را

           .

           .

           .

آری؛ تهی است!

دشت زیبایم، از آن

سرو قامتِ همیشه استوار

که روزی بساط آرزوهایت

در سایه اش گسترده بود

89/9/1

نوشته شده در یکشنبه 89/9/7ساعت 9:24 عصر توسط قاصدک نظرات () |